De tweeling is geboren, Hoera !!!

De tweeling is eindelijk geboren, onze wens is eindelijk uitgekomen. We mochten het geluk hebben om niet zwanger te zijn van één, maar van twee kinderen. Wat een rijkdom zo ineens, en wat ziet je leven er ineens heel anders uit. Vandaag een blogpost over de bevalling.

Ik heb eigenlijk de hele zwangerschap totaal niet mogen klagen, had weinig kwaaltjes. Pas na ongeveer 30 weken begon het voor mij erg lastig te worden. Lastig in de zin van zwaar, gezien het feit dat mijn lichaam twee kinderen moest dragen. Twee kinderen die zich ook nog ontwikkelden als gewone eenling kinderen in de buik. Vaak zijn tweelingen wat kleiner en lichter, maar dat was bij ons dus niet het geval. De hoeveelheid vocht die ik vast bleef houden werd ook alleen maar meer en meer. Schoenen die niet meer pasten, voeten die ik niet meer kon bewegen. Het lopen ging steeds moeilijker etc…. Echt ik leek wel een aangespoelde walrus…..

Maandag 23 februari ging ik nog op controle bij de gynaecoloog, alles zag er prima uit niets om me zorgen over te maken. Bloeddruk was ook nog steeds goed, alleen ze zagen wel dat het te zwaar aan het worden was. Met de gynaecoloog afgesproken dat wanneer de tweeling zich niet vanzelf zouden melden, we op 2 maart terug moesten komen om een afspraak te maken om de bevalling in te leiden. Toen vond ik het al erg spannend aangezien ik toen die dag 35 weken en 3 dagen zwanger was…

Vrijdag 27 februari merkte ik dat ik steeds een heel klein beetje vocht verloor. Ik maakte me in de eerste instantie niet echt druk, omdat ik al het gevoel had dat het geen vruchtwater zou zijn maar urine. Maar in de middag begon ik me toch wel zorgen te maken, want wat als het toch vruchtwater zou zijn …. Dus ik belde dan toch maar even met het ziekenhuis. Ik kon meteen langs komen om het te laten testen. Ik dacht oké mooi zo, even testen en daarna lekker weer naar huis….

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis werd ik met allerlei toeters en bellen ( CTG apparatuur ) op mijn lijf in bed gelegd. Verloskundige deed een klein testje en tijdens het wachten kreeg ik een bloeddrukmeter die om de 5 minuten mijn bloeddruk ging meten. Ik dacht nou we zullen wel zien dat het urine is en ik zo naar huis toe mag … Maar niets was minder waar … Verloskundige kwam terug met de melding dat het idd urine was, maar dat er in de urine eiwitten zijn gevonden. Dat kon duiden op zwangerschapsvergiftiging. Daarnaast was mijn bloeddruk torenhoog, dus er moest even wat verder gekeken worden door het Lab om te kijken naar de hoeveelheid eiwitten, was het namelijk te veel .. dan begon er een heel ander hoofdstuk…

En ja hoor, er zat te veel eiwitten in mijn urine en ik mocht niet meer naar huis. Ik moest blijven met het vooruitzicht dat men op zaterdag 28 februari de bevalling in wilden gaan leiden. Dat kwam toch wel even als een schok. Ik had dus idd een flinke zwangerschapsvergiftiging te pakken met daarbij ook nog dat mijn ijzer gehalte in het bloed ook super laag was. Die nacht van vrijdag op zaterdag heel weinig kunnen slapen. We zouden immers zaterdag of zondag ouders zijn van een tweeling, het kwam ineens zo dicht bij…

In de ochtend op zaterdag 28 februari kreeg ik een inwendig onderzoek, normaal nooit geen problemen mee gehad, maar deze keer gilde ik het uit van de pijn. De verloskundige kon door het feit dat mijn lichaam echt zo opgezwollen was overal niet eens echt goed inwendig voelen naar de baarmoedermond. Eerlijk waar, ik heb nog nooit zo’n helse pijn meegemaakt… Ik dacht als ik dit nog een paar keer mee moest maken die dag, ze me gewoon maar meteen af kunnen voeren. De verloskundige stopte uiteindelijk met het onderzoek en ging het e.e.a. bespreken met de gynaecologen. Nog geen half uur later stond er een hele delegatie op de kamer.. “Mevrouw we hebben besloten dat” …  “O shit”  dacht ik .. wat gaan we nu weer krijgen….

Vanwege het feit dat, zoals ze dat zo mooi zeiden, het motorisch en mechanisch niet mogelijk is om natuurlijk te bevallen i.v.m. mijn zo erg gezwollen lichaam, was de beste optie een keizersnede. Dit nieuws sloeg toch wel in als een bom, maar ik was eigenlijk zo blij dat het me niets meer uitmaakte hoe of wat, als de tweeling maar zo snel mogelijk geboren zouden worden en dat hun gezond te wereld zouden komen. Na een half uur kregen we de mededeling dat we binnen een uur op de OK werden verwacht.

Eenmaal op de OK aangekomen werd alles snel in gang gezet. Vriendlief mocht natuurlijk ook mee om er bij te zijn, dus die had zich intussen ook een mooi OK pakkie aangetrokken en alles kon beginnen… De camera die we hadden meegenomen ging tijdens het hele gebeuren van hand naar hand, iedereen op de OK ( behalve de twee gynaecologen ) maakte tijdens het gebeuren foto’s zodat vriendlief er voor mij kon zijn en voor de tweeling….Om 11.31 is de eerste geboren, 2680 gram en om 11.33 de tweede met 2780 gram.

Vriendlief ging natuurlijk meteen naar de kinderen, en kwam steeds even terug om verslag te doen. Net voordat de kinderen naar de afdeling werden gebracht mochten ze heel even bij mij liggen… Nou daar lig je dan, tranen in je ogen met de wondertjes die zijn geboren, ineens ben je moeder.. en ineens zijn die moeder gevoelens er. Ik kan niet goed uitleggen hoe ik me op dat moment voelde, maar zo veel liefde ineens…Vanaf nu zou het allemaal anders gaan..

Op 28 februari zijn ze dan geboren :

Olaf en Xavier

Olaf en Xavier hebben nog 2 weken in het ziekenhuis moeten blijven, maar eindelijk mochten ze op 13 maart mee naar huis. Inmiddels zijn ze dus 5,5 week oud. Het is voor ons natuurlijk een hele aanpassing in ons leven, maar het gaat super goed. Soms is het wel zwaar, maar het is het allemaal waard. We genieten iedere dag van ze. Wat een mooie, lieve kanjers zijn het. Het is duidelijk een twee-eiige tweeling. Ze lijken niet op elkaar, Xavier lijkt sprekend op mij en Olaf heeft meer weg van vriendlief.

Moeder en zoons maken het goed 😉 En pappa is zo trots als een hond met zeven lullen ( het zijn de eigen woorden van vriendlief ) 😉

Liefs Miss Mags