Omgekeerde van horen, zien en zwijgen…

Inmiddels zijn Olaf en Xavier alweer 8,5 maand en wat is de tijd super snel gegaan. Van twee hele lieve kleine jongens zijn ze inmiddels gegroeid naar iets grotere aapjes. Nog steeds wel twee hele lieve aapjes hoor. Maar wat gaat dat snel, zo hebben ze maatje 56 en zo zitten ze alweer in maat 74. Van maatje pamper nr 1 naar maatje 4 etc, het gaat echt allemaal zo snel….

Oké dat het snel zo gaan dat weet je eigenlijk ook vanaf het begin, maar dat het voor mijn gevoel zo snel zou gaan had ik echt niet verwacht. Natuurlijk is dat ook helemaal per kind verschillend. Beide jongens krijgen voldoende te eten, en hun portie Pokon ( volgens mensen in onze omgeving ) en natuurlijk de nodige aandacht.

Onze Xavier die vond het niet nodig om maar moeite te doen om voorruit te komen, waarom moeilijk doen als het makkelijk kan. Meneertje kwam overal waar hij wilde zijn door te rollen en te draaien. Heel grappig met soepele bewegingen kwam hij bij dat ene speeltje. Maar nu ineens heeft hij ontdekt dat hij in de loopstoel ook achteruit kan, waardoor de vooruit natuurlijk ook snel gevonden was… Dit ook zo met het bewegen op de grond… Jawel de vooruit is gevonden, wel eens waar niet kruipen maar door zijn lichaam op te rekken en vooruit te duwen komt hij toch waar hij wil zijn.

Zijn broer ( jawel 2 minuten ouder ) Olaf is wat dat betreft veel sneller… Die beweegt zijn lichaam al vooruit vanaf toen hij 6,5 maanden oud was. Zitten ging tot voor kort nog echt niet alleen, maar in een ochtend had hij het door. Om daarna zich omhoog te trekken aan de box om te gaan staan … Dus in 1 ochtend en zitten en optrekken en staan …. Dat was me wel een mijlpalen ochtend. Nu zijn we maar liefst 5 dagen verder en Olaf wil niets anders dan staan en proberen te lopen… Wanneer je zijn armpjes vast pakt dan loopt hij gewoon. Het zal dus echt niet lang meer duren voordat hij opstaat en zo de kamer uitloopt.

Wanneer ze wakker zijn en je zachtjes denkt te doen om even te ontsnappen ( lees bezoekje wc ) dan aan meteen die hoofdjes omhoog. Zagen ze eerst niet alles, nu zien ze echt alles, de kleinste details worden zelf uitvoerig bestudeerd en er moet natuurlijk ook aangezeten worden ( vooral die kleine oorbellen van mama ). Waren ze eerst nog vrij stil wanneer ze wakker waren, zo veel geluid maken ze nu. Ze brabbelen er vrolijk op los, zijn ze erg vrolijk kan het ook nog eens zijn dat ze van blijdschap staan te gillen ….

Natuurlijk vind ik het allemaal niet erg en geniet ik er zo enorm veel van, maar moet toch wel bekennen dat ik soms toch wel een traantje wegpink als ik zie dat ze iets nieuws doen, het gaat echt snel voorbij. Nu weet ik ook waarom ze altijd zeggen: “geniet er maar van, voor je het weet zijn ze het huis uit”.Gelukkig duurt dat nog wel even 😉