Samen spelen … niet altijd een feest….

Wie denkt dat een tweeling altijd gezellig maar samen spelen heeft het goed mis. Hier bij onze tweeling lijkt wel alsof samen spelen niet bestaat, en dan heb ik het echt over samen spelen. Niet ieder apart met een item spelen zonder interactie met elkaar. Had het graag anders gezien, maar ze zijn net 2 dus die fase zal nog wel komen.

Het leek me zo leuk om te zien dat wanneer ze iets cadeau krijgen, ze gezellig saampjes (als Jut en Jul) op de grond gaan zitten en samen het nieuwe speelgoed uit te testen. Helaas is dat hier iedere keer weer een heel drama waarbij het speelgoed niet in de kist beland maar gewoon maar even op de gang. Sommige mensen zetten de kinderen op de gang en wij gewoon het speelgoed. Is natuurlijk ook niet de bedoeling, maar die twee jonge knapen hier in huis zijn echt vreselijk eigenwijs en die oren van hun kunnen we misschien maar beter weggeven aan kinderen die ze wel gebruiken.

Het is hier standaard zo dat Xavier met iets wilt spelen waar Olaf mee aan het spelen is en Olaf natuurlijk wil spelen met het geen waar Xavier mee bezig is. Dat ze dan op dat moment net hebben gewisseld maakt voor hun echt niet uit. Ze zullen het van de ander te pakken krijgen. Dat ik dit gedrag afkeur is logisch, ook al moet ik er soms om lachen. Alleen wat ik ook doe ik krijg het maar niet uit hun systeempje.

Olaf staat lekker met een autootje te spelen en Xavier zie je al denken…”die wil ik”. Xavier stapt vervolgens in snelle stap naar Olaf en als een ware Dennis van der Geest ( ooit wereldkampioen judo) weet hij Olaf met een snelle handomdraai en binnen 1 seconde op de grond te werpen. Olaf huilen natuurlijk en stormt regelrecht op mama af want mama moet het maar oplossen…. (Yeah right). Olaf zal ik troosten en met Xavier spreek ik een hartig woordje. Hij knikt en zegt dan Ja, maar of hij daadwerkelijk door krijgt dat het echt niet mag, misschien wel maar is hij Oost-Indisch doof.

Wanneer de rust dan weer is wedergekeerd besluit Olaf dat hij niet met het autootje wil spelen maar even gezellig in een boekje wil lezen waar Xavier mee bezig is. Nu is Olaf wat minder fors gebouwd dan Xavier, maar met rake klappen net zoals die van Nieky Holzken (kickboxer) weet hij zo het boekje toch af te pakken… GRRRR gaan we weer. Niet dat ik Xavier moet troosten want die schud een keer en alles is weer goed en pakt dan wel voor even iets anders. Dus deze keer een hartig woordje met Olaf, die doet ook alsof hij me snapt, maar weet ook bij hem dat het in het ene oortje in gaat en andere oortje uit.

Zet ik trouwens één van de twee even in een hoekje, dan komt de ander er vervolgens bij zitten alsof ze de beste maatjes zijn…

Hoe gaat dit bij jullie kids?