Ons duo “Geer en Goor” zijn inmiddels alweer 2,5 jaar…. wat gaat het snel…

Ja ik noem ons duo vaker Geer en Goor, dat is natuurlijk ook niet voor niets…. Wanneer er iets niet gaat zoals ze zelf willen dan krijgen wij geheel gratis maar ook zonder voor aankondiging een concert. En nee niet iets dat nog enigszins mooi klinkt, maar een hoop gekrijs in alle toonhoogten. Denk dat Gerard Joling nog jaloers zou zijn op de hoogte die onze vrolijke tweeling kan behalen. Haal die oordoppen dan maar uit de kast want goed voor je trommelvliezen kan het nooit zijn 😉
Natuurlijk zeg ik dat met een knipoog, maar helaas is het wel de realiteit. Ze zien er o zo lief en schattig uit, maar wat er in die twee boevenkoppies omgaat is mij soms echt een raadsel. Ze zijn inmiddels 2.5 en hoe gemakkelijk ik het eerste jaar vond zo moeilijk vind ik het nu af en toe. Ze hebben oren en die werken hoor, want zodra er ook maar iemand zachtjes ijs of taart durft te zeggen dan is het hek van de dam. Maar wanneer ik aangeef dat iets toch echt niet mag dan blijkt dat niet binnen te komen, wat (natuurlijk) erg vreemd is.

Het is natuurlijk ook veel leuker om iets te doen wat niet mag. Ze dagen elkaar ook echt uit, oh wat jij kan, kan ik beter en als jij dat niet mag van mama dan mag ik dat vast en zeker wel… NOT! Dat mensen mij raar aan staan te kijken toen ik met hen aan het wandelen was, met hun een stoer rugzakje met lijntje, dat neem ik maar voor lief. Maar deze twee ontdekkingsreizigers heb ik liever veilig bij me dan dat ik ze van de weg kan plukken in een mindere toestand.

Gelukkig gaat het samen wandelen en lopen veel beter en is het rugzakje met lijntje niet meer nodig. Wat dan wel weer jammer is dat ze af en toe liever lui dan moe zijn, en besluiten om gewoon te gaan zitten en net zolang te blijven zitten totdat mama wel weer zo gek is om ze op te pakken. Alleen ik heb maar twee armen en ook maar één rug… dus probleem wanneer ze beiden besluiten om er bij te gaan zitten. Denk dat ze hier in de buurt het wel allemaal grappig vinden… Oh daar gaat ze weer, ff kijken hoe dat vandaag weer gaat aflopen… 😉

Het slaapritme van die twee is de laatste dagen ook gewoon verschrikkelijk. Worden wakker tussen 4 en 5 uur, nou voor mij is dat dus echt te vroeg. Ze weer netjes in bed leggen etc, heeft tot nu toe weinig geholpen. Vanochtend weer een uitzondering, het was 5.30 ( YaY ), dus toch maar eens kijken hoe we weer op schappelijke tijden kunnen komen. Zodat én hun genoeg slaap krijgen maar papa en mama in dit geval ook. Daarbij is het middag slaapje aanzienlijk ingekort, is ook logisch ze worden ouder, maar je zou zeggen dat wanneer ze zo vroeg wakker zijn ze echt moe zijn.. Maar nee onze tweeling denkt daar heel anders over en stuiteren gewoon vrolijk verder.

Het kunnen ook echte schatten zijn hoor die twee. Ze kunnen je enorm knuffelen en kussen wanneer ze dat willen. Ze zijn ook heel erg behulpzaam, willen tafel dekken, dingen weggooien… Maar zelf hun speelgoed opruimen dat kunnen (willen) ze dan weer niet. Elkaar handjes geven en elkaar kussen gebeurd dus ook regelmatig, heel erg schattig om te zien. Ze vinden het ook erg leuk om te stoeien. Xavier die weet Olaf al regelmatig met 1 worp op de grond te krijgen, dat wordt er zeker één die Judo als sport zal kiezen (kan natuurlijk ook nog veranderen).

Potjestraining is wel een gedoe met twee, Olaf blijft namelijk het liefst de hele dag op het potje zitten. Ieder druppeltje wordt gemeld en wil meneer op het potje zitten. Sinds deze ochtend hebben ze beiden alle plasjes op de “grote WC” gedaan. Daar hebben we een toiletverkleiner op zitten zodat ze het ook minder eng vinden, maar ook goed kunnen zitten. Ook nu wil Olaf voor ieder druppeltje naar de WC. Hoop toch dat deze fase snel voorbij is.

Anyway…. wat is het allemaal snel gegaan. Wat een lastige momenten af en toe, maar uiteindelijk komt alles goed en heeft iedere leeftijd zijn fases.

Ik zou ze voor geen goud willen en kunnen missen!